به گزارش خبرگزاری مهر، بدون شک انسان فقط در زير سايه خداوند متعال مي تواند راحتي دل و اطمينان خاطر خويش را تامين كند و معني سعادت هم جز این نیست. آرامش روح با ياد خدا تحقق مي يابد. ( الذين آمنوا و تطمئن قلوبهم بذكرالله الا بذكر الله تطمئن القلوب؛ كساني كه ايمان آورده اند و دل آنان به ذكر خدا مطمئن مي گردد، آگاه باشيد به ذكر خدا دلها مطمئن مي گردد) كلمه ذكر كه به فارسي به معني ياد است در قرآن كريم در چند مورد آمده است. حتي قرآن كريم نيز به اين كلمه ناميده شده است.
كلمه ذكر داراي معاني مختلف است و عالي ترين معاني آن از نظر عرفا و دانشمندان همان ياد خدا بودن است. اضطراب و نگراني خيال و ناراحتي با ياد خدا از بين مي رود و انسان در نهايت آرامش به زندگاني ادامه مي دهد.
بسياري از مادي گرایان نتوانسته اند اين معني را درك كنند، اما تفسير ساده اين مطلب اين است هرگاه به ياد خدا باشيم هيچگاه مرتكب جرم و جنايت و گناه نخواهيم شد. ارتكاب جنايت و جرم است كه روان بشر را در يك اضطراب و ناراحتي قرار مي دهد. پيروي از هواي نفس و مقيد بودن به شهوات سراسر وجود انساني را در يك حال اضطراب و نگراني نگه مي دارد.
اين یک واقعيت انكارناپذير است که انسانهاي دارای ضعف ايمان هميشه در حوادث و اضطراب ها متوسل به ضعيف تر از خود مي شوند، زيرا آنان با نارسايي فكري و ضعف ايمان نمي توانند درك كنند كه خداي قادر و توانا برطرف كننده جميع حوادث و نجات دهنده انسانها است و آن جايي كه خداوند اراده كند آدمي را سرنگون سازد و لو در كاخ هاي مستحكم جاي گيرد ذره اي آرامش خاطر نخواهد داشت. قرآن درباره كاخ هاي فرعون و فرعونيان می فرماید: كاخ هاي مجللي كه ساختند ويران شد و هيچگاه آن كاخ ها موجب آرامش آنها نشد.
اهل بیت (ع) كه هميشه به ياد خدا بودند در جميع حوادث آن قدر آرام و متين و استوار بودند كه دشمن را بهت زده می کردند. به عنوان مثال وقتي ابن زياد به حضرت زينب(س) گفت ديدي كه خدا با خانواده شما چه كرد زينب(س) در پاسخ در نهايت آرامش و متانت فرمود: ما رايت الا جميلا.
اعراض از ياد خداوند، زندگی را وحشت زا مي کند. انسان با هر عشق و معشوقی غیر از حضرت حق عمر خود را تلف کند بالاخره نااميد خواهد شد، چرا كه غیر خدا تماما فاني و بي دوام است و هيچگاه اضطراب دل و پريشاني خاطر را برطرف نمي كند.
در واقع مومن حقيقي و خوشبخت واقعي آن كسي است كه به همه اقسام ذكر ايمان داشته باشد و از هيچ كدام اعراض ننمايد و از فرمان خدا و پيغمبر و ائمه و قرآن سر نپيچد. انسان كه به اين مرحله رسيد به مصداق آيه شريفه "و الذاكرين الله كثيرا و الذاكرات" كاملا انسان شرعي مي شود و چنانكه بايد به وظيفه آدميت عامل مي گردد.
نظر شما