جعفر ابراهیمی (شاهد) در گفتگو با خبرنگار مهر، به اینکه خود نویسندگان کودک و نوجوان هم آنگونه که باید و شاید بچه‌‌ها را نمی‌شناسند، اشاره و تاکید کرد: تعداد کمی از نویسندگان کودک و نوجوان با ذهن و زبان و دغدغه‌های این گروه سنی آشنا هستند. بیشتر نویسنده‌ها به مرور خاطرات خود می‌پردازند، پس نمی‌توانند انتظار داشته باشند که داستان‌هایشان با مخاطب امروز ارتباط برقرار کند. از این‌روست که به‌ویژه نوجوانان به خواندن ترجمه بیش از تالیف، تمایل نشان می‌دهند.
به گفته نویسنده کتاب «جوری جورتان»، ترجمه، یکی از مواردی است که موجب جهانی شدن ادبیات کودک و نوجوان و معرفی آن به مردم سایر کشورها می‌شود چرا که زبان فارسی، گستره جغرافیایی محدودی دارد و تنها به ایران فرهنگی تعلق دارد و از نظر گستردگی حوزه جغرافیایی قابل مقایسه با زبانی مثل زبان انگلیسی نیست اما هیچ برنامه‌ریزی درست و هدفمندی برای جهانی شدن ادبیات کودک و نوجوان وجود ندارد.
ابراهیمی با اشاره به اینکه برای معرفی ادبیات کودک و نوجوان ایران به مردم سایر کشورها باید برنامه‌ریزی درست و دقیقی وجود داشته باشد، گفت: گاه، ظرفیت‌های خوبی در ادبیات ما وجود دارد که باید شناسایی و معرفی شوند اما لازمه این کار برنامه‌ریزی هدفمند و صرف بودجه است. برنامه‌ریزی درستی که وجود ندارد، بودجه‌ای هم صرف پرداختن به ادبیات کودک نمی‌شود، مگر چند درصد ناشران می‌توانند سرمایه‌گذاری کنند و به ترجمه کتاب‌های کودک و نوجوان بپردازند؟!
شاعر مجموعه «آواز پوپک»، معرفی ادبیات کودک و نوجوان ایران به مردم دنیا را در گرو حمایت مادی و معنوی متولیان فرهنگی دانست و افزود: هر شاعر و نویسنده‌ای دلش می‌خواهد کتابش به زبان‌های دیگر ترجمه شود اما من شاعر یا نویسنده نمی‌توانم در پی برگردان کتاب خود باشم پس بهتر است سازمان و نهادی وجود داشته باشد که چنین کند. ناشران خصوصی که از پس این کار و هزینه‌هایش برنمیآیند و متاسفانه ناشران دولتی هم دغدغه چندانی ندارند و به معرفی ادبیات کودک و نوجوان نمی‌پردازند.
به گفته ابراهیمی، تا ادبیاتی ملی نباشد جهانی نمی‌شود. نویسندگان ما در درجه نخست باید به مخاطبان داخلی خود فکر کنند و به جای مرور کودکی یا نوجوانی خود از دغدغه‌های کودک و نوجوان امروز بگویند و دنیای او را تصویر کنند آنگاه به معرفی کتاب‌های خود به مردم دیگر کشورها بیندیشند.
نظر شما