به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورایتی، با توجه به اینکه ۱۹ فیلم در بخش رقابتی فستیوال بین‌المللی فیلم کن حضور دارند، تعداد بی‌نهایت ترکیب برنده‌ها و غیرممکن بودن حدس زدن سلیقه‌های شخصی هر ۹ داور متفاوت، پیش‌بینی کردن برندگان جوایز اصلی کن مسلما کار احمقانه‌ای است؛ کاری که منتقد ما با خوشحالی انجام داده است.
پیش‌بینی‌های گای لاج منتقد ورایتی:
نخل طلا: «آدم‌کش»
آنطور که مردم و شرط بندهای بریتانیایی می‌گویند، فیلم محبوب خودم یعنی «خرچنگ» ساخته یورگوس لانتیموس، برنده بزرگ کن امسال خواهد بود. حالا اینکه این گمان بر پایه حرفهای حقیقی شنیده‌شده مطرح شده یا علاقه برادران کوئن نسبت به کمدی‌های این چنینی عامل آن بوده است، را نمی‌توانم دقيقا تعيين كنم. اما با وجود اینکه خوشحال می‌شوم برنده شدن اين فيلم را ببینم، فکر نمی‌کنم بتواند انتخاب يك دست اين هیات داوران متنوع باشد. احتمالش بیشتر است که هو سیائو-سین تایوانی كه تجلیل هم شده بتواند به خاطر طراحی مجدد خارق‌العاده‌اش از فیلم‌های سنتی سبک ووشیا جایزه را به خود اختصاص دهد. این احساساتی‌ترین فیلم حاضر در رقابت نیست، اما استادی آن باورنکردنی است و در حالیکه می‌توان گفت هو مدت‌هاست استحقاق دریافت نخل طلا را داشته، غیبت هشت ساله‌اش از فیلمسازی، بازگشت او را حتی بزرگ‌تر و باشکوه‌تر نیز می‌کند.
جایزه بزرگ: «Son of Saul»
۲۶ سال از زمانی که یک فیلمساز تازه‌کار موفق به کسب جایزه نخل طلا شد می‌گذرد و حتی با وجود اینکه احتمال بالایی هست که لازلو نمس ۳۸ ساله بتواند کاری را که استیون سودربرگ کرد تکرار کند، چیزی به من می‌گوید که هیات داوران جایزه دوم را به او می‌دهند تا برای فیلم بعدی‌اش انگیزه بیشتری هم داشته باشد. به هر حال، به نظر من سخت است که این مطالعه سفت و سخت از آشویتس نتواند برنده یکی از جوایز اصلی شود. این فیلم از زمان پیش‌نمایش در اوایل فستیوال تا به حال توانسته بعضی از داغ‌ترین بحث‌های منتقدان را در کن به وجود بیاورد.
جایزه هیات داوران: «پادشاه من»
این جایزه از نظر تکنیکی به عنوان برنز کن به حساب می‌آید اما می‌توان گفت کمی کم‌اهمیت‌تر از جایزه بهترین کارگردان است و اغلب برای کارگردانان رو به رشد نگه داشته می‌شود؛ البته تساوی گستاخانه سال گذشته بین ژان لوک گودار ۸۳ ساله و اگزیویر دولان ۲۵ ساله (که امسال هم یکی از اعضای هیات داوران است) نشان داد که این مسأله همیشه حقیقت ندارد. مای‌وِن کارگردان این فیلم در سال ۲۰۱۱ برای سومین فیلمش «Polisse» نیز برنده همین جایزه شده بود و درست مانند آن فیلم، فیلم جدید او نیز منتقدان را به دو گروه تقسیم کرده است. در ازای هر منتقدی مانند پیتر دبروژ خود ورایتی که به نظرش سبک مای‌ون «با شجاعت فرا رمانتیک است»، منتقد دیگری وجود دارد که آن را نفرت‌انگیز می‌خواند! اما در سالی که رفتار درجه دو فستیوال با زنان بیش از حالت معمول باعث دردسر شده، جایزه برای یک کارگردان زن می‌تواند ارزش زیادی داشته باشد.
بهترین کارگردان: دنیس ویلنوو برای «سیکاریو»
از زمان پیش‌نمایش فیلمي با موضوع جنگ مواد مخدر ساخته این کارگردان کانادایی در اوایل هفته تا به حال، حتی سرسخت‌ترین هوادارانش نیز قبول داشته‌اند که این از آن نوع فیلم‌هایی نیست که در کن جایزه ببرد اما من به اندازه آن‌ها مطمئن نیستم. مطمئنا شانسش برای دریافت نخل طلا عملا صفر است چون بیش از حد سنتی است، بیش از حد فیلم‌های دیگر با همین موضوع از جمله «هلی» را به ذهن می‌آورد و کارگردانش به اندازه کافی خاص نیست که آن را بالا بکشد اما هیات داوران می‌تواند جایزه بهترین کارگردان را از زاويه ديد بازرگانی‌تر طیف فیلم‌های هنری نیز نگه دارد. در هر حال نمی‌توان ارزش‌های کارگردانی چنين آثاري را زیر سوال برد؛ افرادی مانند نیکولاس ویندینگ رفن، آلحاندرو گونزالز ایناریتو و بنت میلر برنده سال گذشته نام‌هایی هستند که به ذهن می‌آیند. دقت باورنکردنی کات کردن، تصویربرداری و طراحی صوتی «سیکاریو» حتی آن‌هایی را که از جنبه‌های دیگر فیلم ناراضی بودند نیز تحت تاثیر قرار داد.
بهترین بازیگر: وینسنت لیندن برای «اندازه یک مرد»
پیش‌نمایش روز جمعه فیلم «مزمن» میشل فرانکو که یک مطالعه بیدارکننده شخصیت انسانی است، باعث شده بسیاری بر نقش‌آفرینی تیم راث به عنوان پرستاری که رفتار آرامش رازهای دردناکش را پنهان می‌کند شرط‌بندی کنند. اگر هم این بازیگر بریتانیایی به خاطر حضوری که ممکن است بهترین نقش‌آفرینی مسیر حرفهای کاری‌اش باشد برنده شود، اعتراضی از من نخواهید شنید اما من هنوز هم می‌گویم یک بازیگر پرقدرت دیگر ممکن است بالاخره به حقش برسد. وینسنت لیندن به مدت ۳۰ سال است که یک نیروی مثبت برای فیلمسازانی از کلاد للوش گرفته تا کلیر دنیس بوده اما هرگز برنده یک جایزه بزرگ نشده است. این مسأله می‌تواند حالا تغییر کند.
بهترین بازیگر: کیت بلانشت و رونی مارا برای «کارول»
حتی با وجود اینکه اقتباس تاد هینز از داستان جذاب پاتریشیا های‌اسمیت بهترین نقدها را در کن امسال دریافت کرده، احتمالش زیاد است دست خالی از فستیوال بیرون برود اما به هرحال در زمین رقابت سالم بین ژائو تائو، امانوئل برکو، مارگریتا بای و ماریون کوتیار، من به بلانشت و مارا رای می‌دهم.
بهترین فیلمنامه: «خرچنگ»
اینجاست که به نظر من فیلم محبوب شرط‌بندها برنده خواهد شد. حتی آن‌هایی که از اجرای خشک فیلم راضی نیستند هم احتمالا اقرار خواهند کرد که نویسندگی آن یک دستاورد حقیقی با فرضیه‌ای که توسط تئوری به جلو هدایت می‌شود و لحن خاص ادبی که آثار چارلی کافمن و یا حتی خود کوئن‌ها را به ذهن می‌آورد.
نظر شما