حسین محمد رضایی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: کشت برنج تنها در دو استان مازندران و گیلان مجاز شناخته شده است و دیگر استانها از کشت برنج ممنوع شدند.
وی با بیان اینکه ممنوعیت کشت برنج را دو ماه پیش و قبل از نشاء برنج باید به کشاورزان اعلام می‌کردند، افزود: در زمان حاضر که برنج سبز شده است و فصل جابه جایی برنج است، ممنوعیت کشت برنج اعلام شده که دیگر کشاورزان نمی‌توانند برنج را به این حالت رها کرده و باید تا پایان کار و برداشت محصول ادامه دهند.
رئیس انجمن حمایت از کشاورزان اصفهان تصریح کرد: ممنوعیت کشت برنج به دلیل کمبود آب تنها یک بهانه است چراکه کشت برنج لنجان در زمین‌هایی انجام می‌گیرد که سنگ‌های زیر زمینی آن منطقه از نوع «شیت» است یعنی سنگ‌ها مانع نفوذ آب به عمق می‌شود و پرت آب بسیار کم است و دوباره آب نفوذ شده به زمین به دلیل وجود این سنگ‌ها به زاینده رود بر می‌گردد و وارد عمق زمین نمی‌شود.
وی اعلام کرد: تمام زمین های برنج‌کاری اصفهان خرده مالکی هستند به طوری که عمده برنج کاران ۵۰۰ تا ۵ هزار متر زمین دارند وبه همین دلیل به گونه‌ای نیست که برنج کاری در اصفهان یکی از علل کمبود آب باشد.
محمد رضایی با اشاره به اینکه ممنوعیت کشت برنج باید در حالی صورت می‌گرفت که جایگزینی برای امرار معاش کشاورزان در نظر گرفته می شد نه اینکه به یکباره کشاورزان را از کشت برنج منع کنند، ادامه داد: در صورتی که کشاورزان به همان روال قبل خود ادامه دهند از سوی جهاد کشاورزی در صورت خسارت دیدن محصول نه پولی به آنها تخصیص می یابد نه محصول آنها بیمه می شود و به همین لحاظ کشاورز را مجبور به تغییر کشت خود می کنند.
وی با بیان اینکه کمبود آب در اصفهان به دلیل کشت برنج صحبت چهارمحال بختیاری ها بوده است، گفت: در گذشته در حاشیه زاینده رود اصفهان ۲۲ هزار هکتار کشت برنج انجام می شد و امروزه به سه هزار هکتار رسیده که آنقدر چشمگیر نیست که بتواند سبب کمبود آب در استان شود هرچند اگر قرار به ذرت کاری شود عملا به همان میزان یا بیشتر آب استفاده می شود.
نظر شما