جاسم غضبان پور که به تازگی نمایشگاهی از عکس هایش را با عنوان «زندگی و دیگر هیچ» در گالری «راه ابریشم» به نمایش گذاشته بود به خبرنگار مهر گفت: زمانی که در منجیل و رودبار زلزله آمد من در خرمشهر بودم اما بعدازظهر روز اول زلزله خودم را به فرودگاه رشت رساندم و صبح روز دوم برای عکاسی در رودبار بودم. این حضور در منطقه زلزله زده را تا ماه ها ادامه دادم و هر ماه سری به منطقه می زدم و عکاسی می کردم.
عکاسی در پشت صحنه فیلم «زندگی و دیگر هیچ» کیارستمی
وی با اشاره به اینکه مجله عکس در یک ویژه نامه خود تعدادی از آن عکس ها را چاپ کرد، توضیح داد: از آنجا که عباس کیارستمی این ویژه نامه را دیده بود زمانی که می خواست فیلم «زندگی و دیگر هیچ» را بسازد از من دعوت به همکاری کرد. او بیشتر می خواست برای پیدا کردن لوکیشن از عکس های من استفاده کند ولی وقتی که برای فیلمبرداری رفتیم من از همان روز اول کار عکاسی را هم شروع کردم و با دو دوربین هم از پشت صحنه عکاسی کردم و هم در قالب عکاسی مستند تصاویری را به ثبت رساندم. با دوربین اول عکس ها رنگی گرفتم که بعد از اتمام فیلم نگاتیوها را در اختیار خود کیارستمی گذاشتم.
غضبان پور این نمایشگاه را نمایش بخش کوچکی از عکاسی در روند تولید فیلم «زندگی و دیگر هیچ» که برای پروژه خودش عکاسی کرده بود دانست و ابراز امیدواری کرد بعد از ایام عاشورا کتاب این نمایشگاه با همین عنوان و با ۷۰ قطعه عکس منتشر شود.
این عکاس همچنین گفت: البته فوت این هنرمند شهیر بهانه ای برای به نمایش گذاشتن این عکس ها شد و راستش را بخواهید شاید اگر این اتفاق نمی افتاد همچنان این مجموعه به نمایش در نمی آمد. نمایشگاهی که این روزها برپا کرده ام برداشت آزادی از منطقه زلزله زده رودبار و منجیل و پشت صحنه فیلم «زندگی و دیگر هیچ» است.
به عکاسی سیاه و سفید علاقه بیشتری دارم
وی در پاسخ به اینکه چرا عموم این عکس ها سیاه و سفید است، توضیح داد: سیاه و سفید بودن، عکس را از حالت کارت پرستالی خارج می کند و من هم اصولا به عکاسی سیاه و سفید علاقمند هستم و در آن دوران این علاقه بیشتر بود.
غضبان پور درباره ارائه عکس ها در غالب نگاتیوها نیز گفت: بر اساس تعهدی که به نگاتیو داشتم عکس ها را در این قالب ارائه دادم و دخل و تصرفی در آنها صورت ندادم. در هر قاب از چند فریم استفاده شده است و یا بخشی از فریم قبلی و بعدی در آن هست برای اینکه به مخاطب بگویم داستان این عکسی که می بینید ادامه دارد و کنجکاوی مخاطب را بر انگیزد.
این عکاس درباره اینکه چرا دیگر به عکاسی فیلم علاقه ای نشان نداد نیز گفت: من کلا خیلی در سینما فعالیت نکرده ام. یک تجربه سه روزه با مهرجویی سر یک فیلم داشتم که دوام نیاوردم. از یک طرف پروژه های خودم را داشتم و از طرف دیگر سینما کار تیمی و گروهی است در حالیکه عکاسی کاری انفرادی است و دوست داشتم کاملا مستقل باشم.
برای من جنگ و زلزله به هم پیوسته است
غضبان پور همچنین با اشاره به اینکه عکس هایی را که از زلزله منجیل و رودبار گرفته ادامه عکاسی از جنگ می داند، گفت: برای من جنگ و زلزله به هم پیوسته است. من حتی در این کتاب سه خاطره جنگ را به سه عکس زلزله وصل کردم.
این عکاس با سابقه با گلایه از شرایطی که برای نمایش و فروش عکس در ایران وجود دارد نیز بیان کرد: امروزه فروش نمایشگاه های عکس یک عکاس با سابقه بیش از ۴۰ سال عکاسی کمتر از نمایشگاه جوانی است که دو سال است نقاشی می کند. در واقع برای نقاشی ارزش بیشتری قائل می شوند. همچنین قیمت گذاری در گالری ها بر اساس سایز شده است برای همین امروز بیشتر عکاسان به نمایش عکس هایی با ابعاد بزرگ روی آورده اند. این در حالی است که از لحاظ حرفه ای سایز عکس ارتباط مستقیم به موضوع عکس دارد و همینطوری نمی توان یک عکس را در ابعاد بزرگ چاپ کرد.
غضبان پور گفت: من عکسی در موزه دفاع مقدس خرمشهر دارم که ۴۰ متر در چهار متر ابعاد دارد اما آن عکس به دلیل اینکه ۷۰۰ نفر از بچه های خرمشهر را در دوران دفاع مقدس نشان می دهد این ابعاد را می طلبد، اما بسیاری از عکس ها لزومی ندارد در ابعاد بزرگ ارائه شوند و کارکردی در ابعاد بزرگ ندارند.
وی در پایان به ذکر خاطره ای از زنده یاد کیارستمی پرداخت و گفت: کیارستمی در آن روزهایی که فیلم «زندگی و دیگر هیچ» را می ساخت هنوز به صورت جدی عکاسی نمی کرد. مدام از من می پرسید چرا اینقدر عکس می گیری؟ از چی عکس می گیری؟ و آیا به عکاسی به عنوان مدیای هنری نگاه می کنی؟ بیشترین گپ و گفت ما پیرامون این سوال ها می گذشت.
نظر شما