به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام حمید پارسانیا در چهارمین همایش سلامت معنوی که ظهر چهارشنبه در سالن همایش‌های غدیر دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم برگزار شد، اظهار کرد: در بیماری‌های جسمانی انسان گاهی یک بیماری اپیدمی می‌شود و حل این مسئله یک مشارکت اجتماعی را طلب می‌کند.
عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: مسئله سلامت امری است که هم با حوزه مطالعات فلسفی، فقهی، دینی و کلامی ارتباط دارد، هم با حوزه روانی و روانکاوی و هم با حوزه مسائل اجتماعی ارتباط دارد.
وی با اشاره به اینکه به لحاظ واقعیت عینی سطوح مختلفی در ارتباط با هم سلامت را به وجود می‌آورند، تأکید کرد: در نظریه‌های علوم اجتماعی تفکراتی در این زمینه وجود دارد و از نیمه دوم قرن بیستم توجه به این مسئله کاملا بارز است.
حجت الاسلام پارسا نیا تصریح کرد: نیمه دوم قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم غفلت از معنویت امر فراگیر بود اما با حذف معنویت، انسان نمی‌تواند زندگی کند، احساس خلاء کرده و به معنویت باز می‌گردد و برداشت افراطی و گاهی انحرافی از معنویت هم خواهد داشت.
رئیس بخش حوزه شورای عالی انقلاب فرهنگی با تأکید بر اینکه ما به گونه‌ای معنویت را در حوزه جسم و در ارتباط با بدن انسان بررسی می‌کنیم، بیان کرد: در پرداخت به مسئله معنویت باید زوایای مختلف درنظر گرفته شود، معنویت یک مسئله فرهنگی، تمدنی، اجتماعی است و نمی‌توان تنها نبود معنویت را به عنوان یک آسیب و مشکل ببینیم و معنویت‌شناسی را وارد این چرخه نکنیم.
وی با تأکید بر اینکه در مسئله معنویت باید دید که خود علم پزشکی چه نقشی دارد، افزود: در نظام علمی تنها فن آوری را دیدیم، دارالفنون را تأسیس کردیم و تنها نگاه فن آورانه به علم را برداشت کردیم در صورتی که یک لایه عقب‌تر این دانش تئوری‌های این علم است باید آن‌ها را از منظر معنوی مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.
حجت الاسلام پارسانیا افزود: آن سوتر علوم پایه سطوح متافزیک علوم است که حکم روح این علوم را دارد، باید رویکردهای نظری پزشکی را بازخوانی کنیم و معنویت را تنها به عنوان یک موضوع مورد مطالعه پزشکی در نظر نگیریم.
عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی با تأکید بر اینکه باید به عقبه معرفتی علوم زیستی برگردیم، تصریح کرد: همین مسئله مجددا به شاخصه‌های انسانی و علوم انسانی ارتباط پیدا می‌کند.
وی با تأکید بر کار عمیق در رواج معنویت در حوزه سلامت، افزود: سطحی‌ترین کار این معنویت را به عنوان یک عامل بیرونی به نظام پزشکی و درمانی بخواهیم اضافه کنیم و کار اساسی این است که سوژه‌ای که می‌خواهد به معنویت بپردازد را یک بار از نظام معنویت باز بینی بکنیم، که البته این کار بسیار اساسی است که زود ثمر نمی‌دهد اما یک نقطه عطفی را در فضای معنوی پزشکی جامعه ایجاد کند.
نظر شما