به گزارش خبرنگار مهر، علی شیرازی پژوهشگر و مدیر برگزاری ویژه برنامه «آیین آواز» در یادداشتی مدیران دولتی و صنفی حوزه موسیقی پیشنهاد داد تا در تقویم سالانه کشورمان روزی را به نام «روز ملی آواز» بگنجانند.
در یادداشت علی شیرازی آمده است:
«آواز یکی از مهم ترین هنرهای ملی ما و دربردارندۀ گنجینۀ توأمان ادبی و موسیقایی ماست. همه ما می‌دانیم که با افول این هنر در سال‌ها و دهه‌های اخیر تا چه حد از توجه مردم به شعر غنی پارسی کاسته شده و احیای آواز به نوعی می‌تواند شعر دیرینه و پرافتخار ما را نیز احیا کند. من خودم خیلی از دوستان را می‌شناسم که می‌گویند اولین شعر مولوی را با آواز فلان خواننده بزرگ شناخته‌اند و بعداً از همین طریق به دنیای پررمز و راز این شاعر بزرگ راه پیدا کرده‌اند. یا مثلاً بد نیست در نظر داشته باشیم که به هر حال بخشی از اقبالی که در قرن اخیر به سعدی و حافظ مبذول شده از طریق اجراهای مکرر آوازخوانان بزرگی همچون بنان، ادیب، طاهرزاده و بقیه هنرمندان این عرصه بوده است. بنابراین شکی نیست که احیای آواز به احیای خیلی از رشته‌های هنری دیگر ما هم منجر خواهد شد و در کل به نفع فرهنگ دیرینه پارسی تمام می‌شود.
طی سال های اخیر شاهدیم روز ملی سینما در تقویم گنجانده شده که از هر نظر تصمیمی درست و منطقی است. به هر حال سینما هنری است وارداتی که در دهه‌های اخیر خوشبختانه وجه ملی آن نیز توسط برخی سینماگران بزرگ و شاخص ایرانی در کشورمان لحاظ شده و از همین طریق، فرهنگ ناب و دامنه‌دار ما در جهان خوش درخشیده است. می‌خواهم بگویم هنر آواز با وجود قدمت چندین و چند برابر و اثرگذاری آن که تا همین چند دهه پیش ادامه داشت، در صورت توجه مسئولان و مدیران فرهنگی و حتی مسئولان صنف موسیقی، می‌تواند دوباره مطرح شود. بنابراین نخستین گام در راه احیای این هنر سترگ، در نظر گرفتن روزی مانند زادروز استاد بنان یا ادیب و طاهرزاده و اصلاً شاید مبدأ ضبط صفحه‌های موسیقی ایرانی به عنوان روز ملی آواز است.
برای هرچه بهتر برگزار شدن این روز مهم نیز می‌توان برنامه‌های مفصلی را تدارک دید. مثلاً برگزاری مرحله نهایی جشنواره آواز ایرانی که مدت‌هاست بنده پیشنهادش را داده‌ام و روز پایانی و فینال این جشنواره می‌تواند مقارن با روز ملی آواز باشد. تجلیل از بزرگان هنر آواز و همچنین برگزاری جشن‌های ویژه در شهرهای دور و نزدیک و ده‌ها فکر و ایدۀ دیگر هم می‌تواند به این برنامه‌ها افزوده شود. مهم این است که اراده‌ای جدی و مؤثر برای احیای آواز ایرانی دست به کار شود وگرنه افراد زیادی هستند که با دلسوزی و اشتیاق منتظر همراهی و ایفای نقش در چنین رخداد فرهنگی هنری بزرگی هستند.
مهم این است که تا دیر نشده برای هنر آوازمان که به نفس تنگی دچار است تصمیمی درست و منطقی بگیریم. خوشبختانه تجربه برگزاری سلسله نشست‌های تخصصی آوازی در این چند ساله به من و همکارانم این نکته را ثابت کرده که استعدادهای فراوانی در هنر آواز در گوشه و کنار به هنرنمایی و هنرجویی مشغول هستند اما یک رشته همچون نخ تسبیه باید این عزیزان را به هم پیوند دهد و توجه مردم را نیز دوباره به آثار آوازی جذب کند. راه طولانی و دشوار است اما غیرممکن نیست.»
نظر شما