به گزارش خبرنگار مهر، عصر شنبه ۵ آبان ماه نشست بررسی فیلم «دو لکه ابر» ساخته مهرشاد کارخانی در مشهد برگزار شد.
مهرشاد کارخانی در ابتدای این نشست گفت: «دو لکه ابر» گم شدن را بهانه می کند تا این موضوع را به جامعه ای که آدم هایش سالیان سال است که از درون گم شده اند و در یک سردرگمی مزمن که روز به روز حادتر می شود به سر می برند، ارجاع دهد. «دو لکه ابر» می خواهد عمق این فاجعه را به زبان تصویر به نمایش بگذارد نه به زبان قصه و دیالوگ.
وی درباره شباهت های فیلمش به «خشت و آینه» توضیح داد: «خشت و آینه» از اولین فیلم های اجتماعی بود که دوربین را به خیابان آورد و شهر واقعی را نشان داد و به جنبه های انسانی پرداخت. این فیلم اثر معترضی نیست ولی ضدجریان سینمای رایج زمان خودش حرکت کرد و فیلم تاثیرگذاری بود.
نیوشا مدبر بازیگر «دو لکه ابر» نیز گفت: برای انتخاب نقش مروا توسط یکی از دوستانم به آقای کارخانی معرفی و برای این کاراکتر به عنوان اولین کار سینمایی ام انتخاب شدم. کاراکتر مروا خیلی برایم جذاب بود که در قالب یک دختری که از زندان آزاد می شود و ما علت زندان رفتن او را نمی دانیم و این مساله برای تماشاگر تا آخر در ابهام می ماند.
نیما رئیسی دیگر بازیگر فیلم نیز توضیح داد: وقتی یکسری نقش ها را بازی نمی کنی ممکن است از نگاه تماشاگران اتفاق خوبی نباشد ولی از نگاه سینماگری که به سینما خاص تر و عمیق تر نگاه می کند اتفاق ویژه ای در کارنامه بازیگری او بوجود می آید.
وی افزود: هیچوقت نتوانسته ام به کار بازیگری مثل یک شغل نگاه کنم. در وهله اول دلم می خواهد با تفکر کارگردان درگیر شوم، قبل از این که بخواهم فیلمنامه را بخوانم که این مساله با مهرشاد کارخانی برایم اتفاق افتاد و رفتار و تفکر کارخانی برایم از همه چیز مهم تر شد و انگار سال هاست او را می شناسم. یکی از ویژه گی های «دو لکه ابر» برایم این است که هر بار فیلم را می بینم به نکات تازه ای می رسم و متوجه می شوم نگاه این فیلم با سلیقه من به جریان سینمای جدی نزدیکتر است.
شاکری دستیار فیلمبردار «دو لکه ابر» نیز در سخنانی گفت: با علی اظهری مدیر فیلمبرداری که اینجا جایش خالی است تمام سعی خودمان را کردیم به جزییاتی که آقای کارخانی دوست داشت در فیلم نزدیک شویم. اگر فضای فیلم ابری و گرفته است می خواستیم رنگ و نور به تم تلخ فیلم نزدیک باشد. می خواستیم دوربین جستجوگر باشد نه سر گردان و بی هدف، نمی خواستیم تصویرها و قاب ها صرفا زیبا و کارت پستالی باشند و نگاه زیبایی شناسی و تلخ کارگردان برایمان مهم بود.
کارخانی در بخش دیگری از این نشست اظهار کرد: در «دو لکه ابر» مانند سایر کارهایم فضای غم بار و گرفته و سنگینی از تهران را می بینیم و این سنگینی و سرگردانی که کاراکترها دارند باید به تماشاگر منتقل شود؛ مثل رمان ها و داستان هایی که تلخ هستند و خواندن آنها باعث به فکر فرو رفتن خواننده می شود و یک علامت سؤال بزرگ و عمیق با خود دارند. اگر در فیلم کسری یک ضد قهرمان به حساب بیاید، اعتراضش را با سکوت بیان می کند نه با داد و قال و عربده کشی، ما فقط در ابتدای فیلم یک درگیری می بینیم که مربوط به برادر ناتنی مروا است. من این سینمای چماق بدستی را که آدم هایش بی هویت هستند و از این محل به آن محل می روند دوست ندارم و فکر می کنم ساختن آن کاری هم ندارد. در «دو لکه ابر» خواسته ام از آدم هایی بگویم که در زندگی روزمره شان گیر کرده اند و امیدی به آینده ندارند.
رئیسی نیز بعد از این سخنان مهرشاد کارخانی تاکید کرد: «دو لکه ابر» می خواهد بگوید بیاییم و یکبار ناامیدی را تجربه کنیم و ببینیم چه اتفاقی می افتد؛ حتی به کورسوی امیدی هم فکر نکنیم.
حسام شجاعی بازیگر سینما که مهمان این نمایش و نشست بود و در فیلم «دربست آزادی» فیلم قبلی کارخانی یکی از نقش های اصلی را ایفا کرده است نیز گفت: من همه جا گفته ام با فیلم «دربست آزادی» مهرشاد کارخانی به سینما معرفی شدم. کارخانی در نسل خودش از آخرین بازمانده های سینمایی است که ما با آن عاشق سینما شدیم. من با فیلم «کندو» عاشق سینما شدم و خیلی تبریک می گویم به مهرشاد که فیلم هایش بوی ناب سینمای گذشته را می دهد و این خیلی ارزشمند است با اینکه کسی به او کمکی نمی کند پای هدفش ایستاده و راه کاملا مستقل خودش را می رود. من هم به آینده کاملا ناامید هستم، خودم را در این جامعه یک گمشده می بینم. به نیما رئیسی و خانم مدبر تبریک می گویم که در فیلم «دولکه ابر» خیلی خوب درخشیده اند.
سپس نیوشا مدبر اظهار کرد: این تلخی که در «دو لکه ابر» می بینیم از درون جامعه می آید و به نوعی آدم های جامعه ما در دور باطل بسر می برند.
کارخانی در پایان این نشست تصریح کرد: امروز کلمه آینده برایم مسخره بنظر می رسد. در جامعه ما هیچ اعتباری به آینده نیست وگذشته همیشه بهتره بوده است؛ این ربطی به خاطره بازی ندارد.
نظر شما