رازگویی و لطف‌شنوی؛ چگونه بی‌واسطه با خدا گفت‌وگو کنیم؟

خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: حجت‌الاسلام والمسلمین علی اکبر مظاهری اصفهانی، استاد حوزه و دانشگاه و نویسنده کتاب‌هایی چون «شیوه شهریاری»، «جوانان و انتخاب همسر»، «فرهنگ خانواده»، «از ژرفای حج» و مترجم نهج‌البلاغه طی یادداشتی به یک نکته تربیتی اشاره کرده است.

مشروح این یادداشت را در ادامه بخوانید:

خداوند به آدمی می‌فرماید:

یَابنَ آدَمَ!

۱. اُذکُرنی تَذَلُّلاً، أَذکُرکَ تَفضُّلاً.
۲. اُذکُرنی بِمُجاهَدَةِ، أَذکُرکَ بِمُشاهَدَةٍ.
۳. اُذکُرنی فی فَوقِ الأَرضِ، أَذکُرکَ تَحتَ الأَرضِ.
۴. اُذکُرنی فی النعمة والصحة، أذکرک فی الشدة والوحدة.
۵. اُذکُرنی بِالطّاعَةِ، أَذکُرکَ بِالمَغفِرَةِ.
۶. اُذکُرنی فِی الصِّحَّةِ وَالغِناءِ، أَذکُرکَ فِی الفَقرِ وَالعَناءِ.
۷. اُذکُرنی بِالصِّدقِ وَالصَّفاءِ، أَذکُرکَ بِالمَلَإِ الأَعلی.
۸. اُذکُرنی بِالإِحسانِ إلَی الفُقَراءِ، أَذکُرکَ بِالجَنَّةِ المَأوی.
۹. اُذکُرنی باِلعُبُودیَّةِ، أَذکُرکَ بِالرُّبُوبیَّةِ.
۱۰. اُذکُرنی بِالتَّضَرُّعِ، أَذکُرکَ بِالتَّکَرُّمِ.
۱۱. اُذکُرنی بِالتَّلَفُّظِ، أَذکُرکَ بِالتَّلَطُّفِ.
١٢. اُذکُرنی بِتَرکِ الدُّنیا، أَذکُرکَ بِنَعیمِ البَقاءِ.
۱۳. اُذکُرنی فِی الشِّدَّةِ الهالِکَةِ، أَذکُرکَ بِالنَّجاةِ الکامِلَةِ. (کلمةالله، صفحه ۴۷۷)

ای فرزند آدم!

١. خاضعانه یادم کن، بزرگوارانه یادت می‌کنم.
۲. مجاهدانه یادم کن، آشکارا و با مشاهده یادت می‌کنم.
٣. روی زمین یادم کن، زیر زمین (در قبر) یادت می‌کنم.
۴. با نعمت و سلامت یادم کن، در سختی و تنهایی یادت می‌کنم.
۵. با طاعت یادم کن، با مغفرت یادت می‌کنم.
۶. در سلامت و ثروت یادم کن، در فقر و تنگنا یادت می‌کنم.
۷. با صدق و صفا یادم کن، در ملکوت أَعلی یادت می‌کنم.
۸ با احسان به بینوایان یادم کن، در آرامشگاه بهشت جاودان یادت می‌کنم.
۹. به بندگی یادم کن، به پروردگاری یادت می‌کنم.
۱۰. با تضرّع و خشوع یادم کن، با کرامت و تجلیل یادت می‌کنم.
۱۱. ثناگویانه یادم کن، مهربانانه یادت می‌کنم.
۱۲. با وانهادن دنیا یادم کن، با نعمت‌های جاودان یادت می‌کنم.
۱۳. در تنگناهای هلاکت‌بار یادم کن، با حیات کامل و زندگی پایدار یادت می‌کنم.

رازگویی و لطف‌شنوی

از ارجمندترین الطاف الاهی به ما آدمیان، فراخواندنمان به سخن‌گفتن با خداوند است و اذن‌دادنمان به گفت‌وگویی رویاروی با او و گشودن راز دل در محضرش و بیان خواسته‌هایمان در پیشگاه کبریایی‌اش. و همچنین، نویددادنمان به شنودن رازهایمان و برآوردن خواستهایمان و اجابت دعاهایمان.

به فرموده امام عارفان و ذاکران، حضرت سجّاد (ع):
«الهی! … مِن أَعظَمِ النِّعَمِ عَلَینا، جَریانُ ذِکرِکَ عَلی أَلسِنَتِنا وَ إِذنُکَ لَنا بِدُعائِکَ وَ تَنزیهِکَ وَ تَسبیحِکَ.» (مناجات الذاکرین / مناجات سیزدهم از مناجات خمس عشر.)

خدای من! … از عظیم‌ترین نعمت‌ها بر ما، جاری‌شدن ذکر تو است بر زبان‌هایمان؛ و اذن و رخصتی است که به ما داده‌ای تا تو را بخوانیم و دعا کنیم و تنزیهت کنیم و تسبیحت گوییم.

ورود در این گفت‌وشنود «دوسویه» و بی‌واسطه و سپاس این نعمت و صمیمی با خداوند، استوارترین پشتوانه آدمی در زندگی پرتلاطم این جهان است. گشودن پنجره آسمان به روی آدمیان، به دست پرمهر خدای رحمان و دادن رخصت برای نگریستن به آفاق کران‌ناپدید جهان ملکوتیان و شنیدن صدای لطیف بال‌های فرشتگان و نهادن جان در مسیر وزش نسیم‌های الطاف روح‌افزای خدای سبحان و سرودن نغمه‌های عابدانه و عاشقانه به درگاه او و بازشنودن نجواهای پروردگار مهربان، موهبتی است بی‌بدیل که حیات مردمان در این خاکدان طبیعت را تفسیر می‌کند و بدان معنا می‌بخشد.

پنجره رحمت

سپاس این نعمت و موهبت، آن است که این «پنجره رحمت» را همچنان گشوده بداریم و آن رابطه مبارک را پیوسته، استوار داریم و به ناتوانی خویش از سپاسگزاری خداوند بر این نعمت، اعتراف کنیم و خاضعانه بگوییم: خداوندا! هرچه هست، از آن تو است و این توفیق عبادت و نیایش هم از الطاف تو است.

هم دعا از تو، اجابت هم ز تو
ایمنی از تو، مهابت هم ز تو

و ملتمسانه از او بخواهیم که این باب را به رویمان گشوده بدارد و سعادت هم‌سخنی با خویش را هرگز از ما نگیرد و این عیش مبارکِ هم‌نشینی با خود را هرگز از ما دریغ ندارد.

ای خدا این وصل هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن