لیلا ابراهیمی در گفتگو با خبرنگار مهر به تشریح روند کارآفرینی‌اش پرداخت و گفت: در سال ۹۲ وارد کار خیاطی شدم، به مدت دو سال کار کردم و در سال ۹۴ به مدت چهار سال به صورت تک‌نفره تولیدی خودم را راه‌اندازی کردم.
وی با بیان اینکه در سال ۹۸ با دریافت ۴۰ میلیون وام اشتغال‌زایی، جذب نیرو کردم و کارگاه را گسترش دادم، ادامه داد: در سال ۱۴۰۲ با سرمایه‌درگردش به اشتغال‌زایی برای ۱۵ نفر رسیدم و کارگاهم را توسعه دادم.
این بانوی توانیاب همدانی با تاکید بر ازدیاد قول‌های‌عملی نشده، گفت: دو ماه پیش، بهزیستی برای تقدیر از کارآفرینان موفق، برنامه‌ای ترتیب داده بودند که صرفاً برنامه‌ای با تقدیرنامه بود، در آنجا با پیگیری خود قول ۳۰۰ میلیون تومان وام را از رئیس بهزیستی شهرستان همدان گرفتم که پس از نظر شورا به ۱۵۰ میلیون تقلیل پیدا کرد.
ابراهیمی در انتقاد از انتقاد و تصریح اینکه با ۱۵۰ میلیون نهایتاً یک‌دستگاه می‌توان خرید، تصریح کرد: یکی از مسئولین بهزیستی خطاب به من گفت همین هم زیاد است.
این کارآفرینی همدانی در ادامه مثال‌هایی از وعده‌های بدون عمل مسئولین زد و تشریح کرد: مسئولین بهزیستی و کمیته امداد امام‌خمینی (ره) در پیشنهادات مشابهی مواردی را ارائه کردند، به نوعی که با جذب پنج‌نفر از افراد تحت پوشش و پرداخت حقوق وزارت کار، برای وام معرفی می‌کنیم.
وی افزود: این سازمان‌ها شخص ماهری برای معرفی نداشتند و در انتقاد به اینکه حداقل مدت برای شخص بدون مهارت، به حداقل مهارت کاربردی ۶ ماه است و در ۶ ماه حقوق چه فعالیتی را به این افراد باید پرداخت کنم؟
این بانوی همدانی با اشاره به اینکه همچنین افرادی که معرفی می‌شوند، معلولیتی دارند که نه تنها نمی‌توانند فعالیت داشته باشند بلکه نمی‌توانند در مسیر کسب مهارت هم وارد شوند!
ابراهیمی در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به قول پرداخت وام یکی از نهاد توسط صنعت‌ومعدن اشاره کرد: یکی از کارمندان با طعنه و منت گفت به اندازه ارزش سواری وام می‌گیری، چه‌کاری می‌خواهی انجام دهی؟!
این بانوی کارآفرین و توانیاب ادامه داد: تولیدکنندگان تمامی زحمت را به‌دوش می‌کشند اما سود به جیب دلالان می‌رود. مثلاً ًدر تولید یک کت‌وشلوار زنانه از مبلغ دریافتی از مشتری، کمتر از ۱۰ درصدش به تولید کننده می‌رسد.
وی ادامه داد: تولید کننده، ترحم نمی‌خواهد، حمایت واقعی می‌خواهد. در حمایت‌های مالی آن قدر اذیت، منت و قول‌های فراموش‌شده دادند که فکر به پیگیری حمایت معنوی را، از ذهن بیرون کردم.
نظر شما