هنوز هم زیان فقط به حمد و ستایش می چرخد. الْحَمْدُ لِلَّهِ بِجَمِیعِ مَحَامِدِهِ کُلِّهَا عَلَی جَمِیعِ نِعَمِهِ کُلِّهَا [سپاس خدای را با همه ستودنی هایش، بر تمام نعمت هایش] بنده چیزی جز ستایش پروردگارش در دست ندارد. دست خالی آمده است و امید دارد که با دست پر بازگردد. باز هم زبان به حمد می چرخاند: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لا مُضَادَّ لَهُ فِی مُلْکِهِ وَ لا مُنَازِعَ لَهُ فِی أَمْرِهِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لا شَرِیکَ لَهُ فِی خَلْقِهِ وَ لا شَبِیهَ لَهُ فِی عَظَمَتِهِ [سپاس خدای را که در فرمانروایی رقیبی ندارد، و برای او در کارش نزاع کننده ای نیست، سپاس خدای را که در آفرینش شریکی ندارد، و در بزرگی شبیهی برای او نیست.]
در حوالی مرکز شهر تهران، حسینیه آیت الله حق شناس قرار دارد. حسینیه ای که اگرچه چند سالی از نفس استاد اخلاقش محروم مانده، اما به همت جمعی از شاگردان و ارادتمندان، چراغش همچنان روشن است. آیت الله سید محمدمهدی میرباقری و حاج مهدی سماواتی در مجلس، به بیان حکمت و خواندن مناجات میپردازند.
نظر شما