ولاسکو چگونه والیبال ایران را تکان داد؟

به گزارش خبرگزاری مهر، نبرد با سامورایی ها برای لحظاتی ما را برد به سال های میانی دهه 70 شمسی و البته قبل از آن سالها. سالهایی که در والیبال حریف از پیش بازنده ای بودیم مقابل چشم بادامی ها. یادم هست آن سالها هم همین "محتشمیان" گزارش بازیهای والیبال را برعهده داشت و چقدر ما را می ترساند از قدرت سامورایی ها. نبرد که شروع می شد همین گزارشکر فهرستی از تاکتیک ها و نقاط قوت شرقی ها در والیبال را ردیف و پیش گویی می کرد که این بازی سه بر صفر به سود حریف تمام خواهد شد و البته زمانی که یک ست هم برنده می شدیم کلی ذوق زده می شد.

از آن سالها تا این سالها اگر چه گزارشگر والیبال سیمای ایران تکان نخورده و همچنان والیبال را پس از بیست و اندی سال یک نفر برایمان گزارش می کند اما تیم ملی در جا نزده و مثل «یوزی» بی پروا مسیر پیشرفت را طی کرده است. حالا همان سامورایی ها و البته تمام زردپوستان برای گرفتن یک ست از تیم ملی والیبال ما جان می دهند. ژاپنی ها در تهران در طرفه العینی تسلیم شدند و در گیم دوم تحقیر. درست مثل پسرکان فرعون و درست مثل خیلی های دیگر.

تیم ملی حالا در کنار ولاسکو قد کشیده و دارد هم اندازه غول های والیبال دنیا می شود. ورود به لیگ جهانی حالا برای ما مثل ورود «آلیس به سرزمین عجایب» نیست. ایران دارد می شود کابوس غولهای والیبال دنیا. این را می توانید از ایتالیایی ها، روسها و حتی برزیلی ها بپرسید. آنها خوب لمس کرده اند که مقابل تیم ایران با معجونی از تاکتیک ها اهم از قدرتی و سرعتی رو به رو هستند و این خصوصیت در کمتر تیمی دیده می شود.

اینها دلایل خوبی است برای بیست دادن به مدیریتی که والیبال ایران را به این سطح رسانده است. فوندانسیون این پروژه را محمدرضا یزدانی خرم ریخت. مدیری که با صبر و حوصله فراوان از صفر شروع کرد و با کادرسازی و استعدادیابی در تیم های جوانان و نوجوانان زمینه بلوغ والیبال ما را فراهم ساخت.

در زمان یزدانی خرم بود که جوانان و نوجوانان ما آقای والیبال آسیا شدند. همان نسل اما حالا در بزرگسالان شد، فرمانروای قاره کهن و جلودار آسیا در لیگ جهانی والیبال. یزدانی خرم اما از میان آسمان خراشها به میان گوش شکسته ها مأمور شد.

مدیریت کلان ورزش فکر می کرد یزدانی خرم می تواند در کشتی هم انقلابی کند و این رشته را از هیأتی اداره شدن در زمان طالقانی خارج و شتاب بیشتری دهد. یزدانی خرم در فدراسیون کشتی آنچنان که تصور می رفت موفق نشد و البته والیبال این شانس را آورد که داورزنی توانست دست آوردهای یزدانی خرم را حفظ و ارتقا دهد.

داورزنی راهی را رفت که مدیر قبلی رفت. یعنی ماندن در جاده آینده نگری و حرکت در مسیر توسعه و پیشرفت. داورزنی در بهترین زمان ممکن سرکیسه را برای ورود یکی از بزرگترین تئوریسین ها و مربیان والیبال جهان شل کرد و با استفاده از نام و آوازه ایران در پیشرفت والیبال، "ولاسکو" را استخدام کرد.

ورود ولاسکو معنی اش این بود که ایران دیگر به بزرگترین قاره جهان فکر نمی کند و با اتکا به نسلی که به بلوغ تکنیکی لازم رسیده، در فکر فتح قله های بلندتر با ولاسکو است. ورود مرد آرژانتینی یعنی در جا نزدن، یعنی قانع نبودن و یعنی اشباع نشدن. این ها گمشده ورزش ما در سایر رشته هاست.

ولاسکو تا اینجا دو خدمت بسیار مهم به والیبال ایران کرده است. اول اصلاح تکنیکال بازیکنان و آموزش تاکتیک های به روز والیبال و دوم کشف پدیده هایی که کمتر دیده شده بودند و وظیفه دارند جای ستاره های پا به سن گذاشته را بگیرند. مثل قائمی و شهرام محمودی و خیلی های دیگر.

ولاسکو دارد نسل سازی می کند. او به فکر دهه بعدی والیبال ماست. همین هم شده که در هر تورنمنتی از حضور با سابقه ها می کاهد و پای پدیده ها می ایستد. والیبال ایران در سایه این سیاست ترسی از رسوب نسل طلایی اش ندارد و می تواند امیدوار باشد که پدیده ها جای ستاره ها را پر می کنند. تحقیر مصری ها و سامورایی ها و آزار غول های والیبال در لیگ جهانی تازه شروع راهی است که والیبال ما با ولاسکو استارت آن را زده است.
-----------------------------------------
یادداشت مهمان- جواد رستم زاده