خبرگزاری مهر، گروه جامعه: داستان شکار پرندگان در شمال و جنوب ایران چیز تازه ای نیست. در فصل مهاجرت پرندگان در تالاب شادگان در جنوب و در فریدون کنار و سرخرود در شمال هر ساله فوج فوج قربانی می شوند. سوادکوه گرچه به شکار پرندگان شهرت پیدا نکرده، اما سال هاست قرقاول ها در آن توسط شکارچیان بومی و غیربومی شکار می شوند. این شکار بیش از ظرفیت موجب شده است علاوه بر دوستداران محیط زیست، شکارچیان محلی نیز از ریشه کن شدن نسل قرقاول ها در آینده نزدیک احساس خطر کنند. در همین راستا بود که نبی الله طالبی اتویی از فعالان محیط زیست دست به کار شد تا با گفتگو با شکارچیان و مسئولان محلی به راه حلی برای احیای حیات وحش در این منطقه دست پیدا کند.
این فعال محیط زیست با بیان اینکه در منطقه کسلیان سوادکوه مشغول فعالیت است، عنوان کرد: این منطقه ۱۶ روستا دارد و نشستی با مشارکت اهالی، شکارچیان، شورا، دهیاران در مرکز آن یعنی در روستای اتو برگزار شد. در این نشست مقرر شد به مدت دو سال قرقاول، آهو و شوکا به عنوان گونه های بومی شکار نشوند تا نسل آنها باقی بماند و جمعیت شان افزایش پیدا کند.
اتویی در پاسخ به این پرسش که آیا تمام شکارچیان به این قاعده پایبند هستند یا نه گفت: چند نفر از شکارچیان ممکن است متعهد نباشند اما به صورت لسانی به آنها تذکر می دهیم و به آنها گوشزد می کنیم حیات وحش متعلق به نسل های آینده نیز هست. ما خانه به خانه با این افراد صحبت می کنیم، در همین راستا همچنین گروهی تحت عنوان حامیان محیط زیست کسلیان تشکیل شده است و افراد به صورت فعال در آن مشارکت می کنند. چنین فعالیت هایی منجر به گسترش حیات وحش در این منطقه شده و مشاهدات مردمی فراوانی از قرقاول داشته ایم.
شکار پرندگان سابقه قدیمی در مازندران دارد. چطور می شود جلسه ای گذاشت و به شکارچیان گفت شکار نکنند و آنها نیز این رفتار خود را تغییر دهند؟ آیا پیش از این کسی نبود به آنها بگوید شکار نکنند؟ چه توجیه قانع کننده ای می توان آورد؟ این فعال محیط زیست در پاسخ به این پرسش‌ها گفت: ما به آنها گفتیم این شکار برای آنهاست و هر چقدر تعداد شکار بیشتر شود در زندگی آنها رونق به وجود می آید. گفتگو با تک تک شکارچیان توانست این عزم را شکل دهد، ضمن اینکه تبلیغات گسترده ای نیز در این زمینه آغاز و بنرهایی در منطقه نصب شد. حتی روحانی های روستا در گفته هایشان به این مساله اشاره کردند و در نهایت تمامی این موارد شکارچیان را متقاعد به تغییر رفتارشان کرد.
وی افزود: در میان شکارچیان نارضایتی هایی از حضور شکارچیان غیربومی نیز وجود داشت که ریشه شکار را در منطقه زده بودند. همین امر شرایط را برای شکارچیان بومی هم سخت کرده بود و چنین جریانی مورد حمایت آنها بود.
این فعال محیط زیست در پاسخ به این پرسش که یکی از انگیزه های شکار کسب معیشت است و شکارچی از این طریق زندگی خود را می گذراند، آیا راه حلی برای این افراد در نظر گرفته شده بود عنوان کرد: ما برای تاثیرگذاری بیشتر سران شکارچی را جمع کرده و با آنها صحبت کردیم. در این جلسات آنها هم قسم شدند تا حداقل برای دو سال شکار را کنار بگذارند. برای کسانی که معیشت شان وابسته به شکار بود نیز کمک های مالی در نظر گرفته شد تا بتوانیم این تغییر رفتار را ایجاد کنیم.
وی با اشاره به اینکه شکار مساله حساسی است، افزود: گفتگو با خانواده شکارچیان نیز در همین راستا صورت گرفت، برخی از آنها عنوان می کردند با توجه به هم قسم شدن برای آبروی خودشان هم شکار نمی کنند. به عنوان مثال چندی پیش یکی از شکارچیان با تفنگ بادی قصد داشت برای شکار پرنده های کوچک برود که توسط خانواده از این کار منع شد.
طالبی در این باره که چه تعداد شکارچی در منطقه وجود دارند و چه حجمی شکار می کنند گفت: ما نزدیک به ۴۰۰ شکارچی داریم که نیمی از آنها مجوز حمل اسلحه نداشتند و باعث نارضایتی شکارچیان مجوز دار بودند. ما برای انجام این فعالیت با سران شکارچی صحبت و استمرار در این کار داریم. حساسیت اهالی در خصوص شکار به حدی است که اگر در یک گروه نوشته شود یک شکارچی با پیکان رفته است، دارندگان پیکان اعتراض می کنند نباید تنها به نوع ماشین بسنده کرد زیرا ممکن است آنها به اشتباه مقصر شکار قلمداد شوند.
وی اضافه کرد: بیش از هزار تا دو هزار قرقاول در منطقه شکار می شد که ۸۰ درصد شکار در این منطقه کاهش پیدا کرده است. به عنوان مثال شکار جوجه به سادگی امکان پذیر است و همین مساله باعث می شد تعداد زیادی از آنها پیش از آنکه به سن بلوغ برسند شکار شده و زادآوری قرقاول ها به نحو محسوسی کاهش پیدا کند. منع شکارچیان و مراقبت آنها از رفتار دیگران سبب شده است جوجه ها بتوانند رشد پیدا کرده و نسل خود افزایش دهند.
نظر شما