به گزارش خبرنگار مهر، به روایت بحار الانوار و سایر کتاب‌های تاریخی، در روز چهارم ماه محرم سال ۶۱ هجری قمری عبیدالله بن زیاد مردم را در مسجد کوفه جمع کرد و خود به منبر رفت و گفت: «ای مردم شما آل ابی سفیان را آزمودید و آنها را چنان که می‌خواستید، یافتید! و یزید را می‌شناسید که دارای سیره و طریقه‌ای نیکو است! و به زیر دستان احسان می‌کند! و عطایای او بجاست! و پدرش نیز چنین بود! و اینک یزید دستور داده است که بهره شما را از عطایا بیشتر کنم و پولی را نزد من فرستاده است که در میان شما قسمت نموده و شما را به جنگ با دشمنش حسین بفرستم، این سخن را به گوش جان بشنوید و اطاعت کنید».
سپس از منبر به زیر آمد و برای مردم شام نیز عطایایی مقرر کرد و دستور داد تا در تمام شهر ندا کنند که مردم برای حرکت آماده باشند. خود و همراهانش به سوی نخیله حرکت کردند و حصین بن نمیر و حجار بن ابجر و شبث بن ربعی و شمر بن ذی الجوشن را به کربلا فرستاد تا عمربن سعد را در جنگ با امام حسین(ع) کمک کنند.
پس از اعزام عمربن سعد به کربلا، شمربن ذی الجوشن اولین فردی بود که با چهار هزار نفر سپاهی آزموده برای جنگ با امام حسین(ع) اعلام آمادگی کرد و بعد یزیدبن رکاب کلبی با دو هزار نفر و حصین بن نمیر با چهار هزار نفر که جمعا بیست هزار نفر می‌شدند.
در کتاب الوقایع و الحوادث ذکر شده که عبیدالله بن زیاد در سخنرانی خود در مسجد کوفه، مردم را در صورت یاری امام حسین(ع) تهدید به قتل و اعدام کرد و فتوای شریح قاضی را مبنی بر مباح بودن خون امام حسین(ع) خواند و دستور داد تا همه راه‌های ورودی و خروجی کوفه را ببندند.
نظر شما